هند دو میلیارد یورو برای ساخت شبکه شارژ سرمایه‌گذاری می‌کند. شرکت‌های شارژ چینی چگونه می‌توانند «طلا استخراج کنند» و از این بن‌بست عبور کنند؟

هند دو میلیارد یورو برای ساخت شبکه شارژ سرمایه‌گذاری می‌کند. شرکت‌های شارژ چینی چگونه می‌توانند «طلا استخراج کنند» و از این بن‌بست عبور کنند؟

دولت هند اخیراً از یک ابتکار بزرگ - برنامه PM E-Drive با بودجه ۱۰۹ میلیارد روپیه (تقریباً ۱.۱۲ میلیارد یورو) - برای ساخت ۷۲۰۰۰ ایستگاه شارژ عمومی تا سال ۲۰۲۶ رونمایی کرد که ۵۰ بزرگراه ملی، پمپ بنزین، فرودگاه و سایر مراکز پرترافیک را پوشش می‌دهد. این ابتکار نه تنها به «اضطراب برد» مرتبط با پذیرش گسترده خودروهای برقی می‌پردازد، بلکه شکاف قابل توجهی را در بازار انرژی جدید هند آشکار می‌کند: در حال حاضر، هند تنها هشت ایستگاه شارژ عمومی برای هر ۱۰۰۰۰ وسیله نقلیه برقی دارد که بسیار کمتر از ۲۵۰ ایستگاه چین است. در همین حال، غول دولتی هند، BHEL، رهبری توسعه یک پلتفرم مدیریت شارژ یکپارچه را بر عهده خواهد گرفت که عملکردهای رزرو، پرداخت و نظارت را ادغام می‌کند و تلاشی برای ایجاد یک اکوسیستم «شبکه شارژ خودرو» با حلقه بسته است.

دریافت‌کنندگان یارانه:

وسایل نقلیه دو چرخ برقی (e-2W): پشتیبانی برای تقریباً 2.479 میلیون وسیله نقلیه دو چرخ برقی، شامل وسایل نقلیه تجاری و شخصی، برنامه‌ریزی شده است. وسایل نقلیه سه چرخ برقی (e-3W): پشتیبانی برای تقریباً 320،000 وسیله نقلیه سه چرخ برقی، از جمله ریکشاهای برقی و چرخ دستی‌های برقی، برنامه‌ریزی شده است. اتوبوس‌های برقی (e-Bus): پشتیبانی برای 14،028 اتوبوس برقی، در درجه اول برای حمل و نقل عمومی شهری، برنامه‌ریزی شده است. آمبولانس‌های برقی، کامیون‌های برقی و سایر دسته‌های خودروهای برقی نوظهور.

زیرساخت شارژ:

برنامه‌ها شامل ایجاد تقریباً 72300 ایستگاه شارژ عمومی در سراسر کشور، با تمرکز بر استقرار در امتداد 50 کریدور بزرگراه ملی است. ایستگاه‌های شارژ عمدتاً در مناطق پرجمعیت مانند پمپ بنزین‌ها، ایستگاه‌های راه‌آهن، فرودگاه‌ها و غرفه‌های عوارضی قرار خواهند گرفت. وزارت صنایع سنگین (MHI) قصد دارد به شرکت برق سنگین بهارات (BHEL) مأموریت دهد تا الزامات ایستگاه‌های شارژ را تجمیع کرده و یک برنامه یکپارچه ایجاد کند که به صاحبان خودرو امکان می‌دهد وضعیت نقاط شارژ را بررسی کنند، جایگاه‌های شارژ رزرو کنند، پرداخت‌های آنلاین انجام دهند و پیشرفت شارژ را رصد کنند.

【صخره‌ها و طوفان‌ها: چالش‌های محلی‌سازی نباید دست کم گرفته شوند】

۱. موانع صدور گواهینامه هند صدور گواهینامه BIS (دفتر استانداردهای هند) را با چرخه‌های آزمایش ۶ تا ۸ ماهه الزامی کرده است. اگرچه IEC 61851 به عنوان گذرنامه بین‌المللی عمل می‌کند، اما شرکت‌ها هنوز برای تطبیق محلی به سرمایه‌گذاری اضافی نیاز دارند.

۲. فرسایش قیمت بازار هند حساسیت شدیدی به قیمت نشان می‌دهد و شرکت‌های محلی به طور بالقوه از حمایت‌های سیاستی برای شروع جنگ‌های قیمتی استفاده می‌کنند. تولیدکنندگان چینی باید هزینه و کیفیت را متعادل کنند تا از افتادن در دام «قیمت برای حجم» جلوگیری کنند. استراتژی‌ها شامل کاهش هزینه‌های نگهداری از طریق طراحی ماژولار یا ارائه خدمات بسته‌ای با ترکیب «مدل‌های پایه با خدمات ارزش افزوده» است.

۳. نقص‌های شبکه عملیاتی زمان پاسخگویی به خطاهای نقطه شارژ مستقیماً بر تجربه کاربر تأثیر می‌گذارد. شرکت‌های چینی باید با همکاری شرکای محلی مراکز تعمیر و نگهداری ایجاد کنند یا تشخیص از راه دور مبتنی بر هوش مصنوعی را به کار گیرند.